İçim acıyor. Çok acıyor hemde. Kendimi eski ahşap evlerden biri gibi hissediyorum. Eski ve ahşap ...

İçimde faili meçhul yangınlar çıkıyor. Yanıyorum, alev alev. Ahşap bir ev gibi, hızlı oluyor tükenişim. Ölümden önce son dua gibiydi haykırışlarım. Kurtaran kimse yok. Herkes ölüşüme seyirci. Ateşten korkuyor, yaklaşamıyorlar. İçimde hiçbir umut yok. Olan bütün umutlar,hayaller çekildi ruhumdan. Karıncalanan düşüncelerimi gömmeye hazırlanıyorum. Hiç kimseyi, hiçbir şeyi düşünemiyorum. Ruhum yavaş yavaş çekiliyor bedenimden. Gözümün önünden geçen on iki kare var. On iki tane iz bırakan anı var. O anılara sıkıştırılmış insanlar var. Onlar yaşıyorlar ben ölüyorum. Olsun, varsın yaşasınlar benim yaşayamadığım hayatı. Hayatımda derin yaralar açan insanlar varsın mutlu olsunlar.