Belki beni tanımak istersin.

     Edebi bi yazı değil bu, bu benim.
19 Kasımda bu dünyada her şeyden çok sevdiğim, en değerlim babaannemi kaybettim. Hiç bi zaman onun yokluğunu hafifletecek bi şeyler bulamadım. Bi hafta kendime gelemedim. Okulda sinir krizi geçirdim. Özel izin verildi okula gitmedim. 
    Çocukluk arkadaşımı kaybettim ardından. Bi sene içinde kaybettiğim ikinci kişi oldu. İyice boşluğa düştüm. Diğer dallara tutunmaya çalıştım. Beni seven insanlarla daha fazla vakit geçirmeye başladım.
    Tam atlatacaktım bu durumu,
    Yine aynı şey oldu ...
Bi arkadaşım daha ayrıldı dünyadan. Bu sefer kendime gelemedim. Lanetlenmiş gibi hissediyordum kendimi. Böyle bi durumda herkesin benim yanımda olması, bana destek vermesi gerekmiyor muydu ? Peki neden kimsem yok benim ? En yakın arkadaşlarım bile beni yalnız bırakmışken.